In dit artikel uit Dé Verpleegkundig Specialist worden de bevindingen gepresenteerd van een onderzoek naar de inzet van de VS als Wzd-functionaris.
Tot 1 januari 2020 viel gedwongen zorg voor mensen met een psychogeriatrische aandoening, zoals dementie, of mensen met een verstandelijke beperking, onder de Wet bijzondere opnemingen psychiatrische ziekenhuizen (Bopz). Met ingang van 1 januari 2020 is de nieuwe Wet zorg en dwang (Wzd) ingegaan. Daarmee is ook de rol van Wzd-functionaris relatief nieuw.
Het uitgangspunt van de Wzd is dat vrijheidsbeperking of onvrijwillige zorg in principe niet mag worden toegepast, tenzij sprake is van ernstig nadeel voor de cliënt of zijn omgeving en het niet anders kan.
Wanneer onvrijwillige zorg in een zorgplan wordt opgenomen, moet dit door de zorgverantwoordelijke ter beoordeling worden voorgelegd aan de Wzd-functionaris.
Deze functie is volgens de wet voorbehouden aan een ter zake kundige arts, een gezondheidszorgpsycholoog of orthopedagoog-generalist, maar niet aan een verpleegkundig specialist.
In een pilot is de VS binnen drie verpleeghuizen experimenteel ingezet als Wzd-functionaris in een mandaatconstructie.
Hoe vult de VS de rol van Wzd-functionaris in, welke bevorderende en belemmerende factoren spelen een rol? Wat zijn de ervaringen vanuit het perspectief van de VS, betrokken professionals en beleidsmakers?
In dit artikel uit Dé Verpleegkundig Specialist worden de bevindingen uit dit onderzoek gepresenteerd.
Bron: Dé Verpleegkundig Specialist, nr. 1, maart 2022